stunnel - uniwersalny tunel protokołu SSL
stunnel [filename] | -help | -version | -sockets
Program stunnel został zaprojektowany do opakowywania połączeń pomiędzy zdalnymi klientami a lokalnymi (startowalnymi przez inetd) lub zdalnymi serwerami w protokół SSL. Pozwala to proste zestawinie komunikacji serwerów nie posiadających funkcjonalności SSL poprzez bezpieczne kanały SSL.
stunnel pozwala dodać funkcjonalność SSL do powszechnie stosowanych demonów inetd, np. pop3 lub imap, do samodzielnych demonów, np. nntp, smtp lub http, a nawet tunelować ppp poprzez gniazda sieciowe bez zmian w kodzie źródłowym.
Linia w pliku konfiguracyjnym może być:
Opcja określa katalog, w którym stunnel będzie szukał certyfikatów, jeżeli użyta została opcja verify. Pliki z certyfikatami muszą posiadać specjalne nazwy XXXXXXXX.0, gdzie XXXXXXXX jest skrótem certyfikatu.
Opcja pozwala określić położenie pliku zawierającego certyfikaty używane przez opcję verify.
Opcja określa położenie pliku zawierającego certyfikaty używane przez program stunnel do uwierzytelnienia się przed drugą stroną połączenia. Certyfikat jest konieczny, aby używać programu w trybie serwera. W trybie klienta certyfikat jest opcjonalny.
Opcja określa katalog, w którym uwięziony zostanie proces programu stunnel tuż po jego inicjalizacji, a przed rozpoczęciem odbierania połączeń. Ścieżki podane w opcjach CApath, pid oraz exec muszą być umieszczone wewnątrz katalogu podanego w opcji chroot i określone wzlędem tego katalogu.
W przypadku wykorzystania kontroli dostępu przy pomocy biblioteki libwrap (TCP wrappers) jej pliki konfiguracyjne (/etc/hosts.allow i /etc/hosts.deny) muszą zostać skopiowane do podkatalogu etc/ umieszczonego wewnątrz katalogu podanego w opcji chroot.
Parametrem tej opcji jest lista szyfrów, które będą użyte przy otwieraniu nowych połączeń SSL, np.: DES-CBC3-SHA:IDEA-CBC-MD5
domyślnie: no (tryb serwerowy)
Poziom logowania można określić przy pomocy jednej z nazw lub liczb: emerg (0), alert (1), crit (2), err (3), warning (4), notice (5), info (6) lub debug (7). Zapisywane są komunikaty o poziomie niższym (numerycznie) lub równym podanemu. Do uzyskania najwyższego poziomu szczegółowości można użyć opcji debug = debug lub debug = 7. Domyślnym poziomem jest notice (5).
O ile nie wyspecyfikowano podsystemu użyty będzie domyślny: daemon. Podsystemy nie są wspierane przez platformę Win32.
Wielkość liter jest ignorowana zarówno dla poziomu jak podsystemu.
Opcja pozwala określić ścieżkę do gniazda programu Entropy Gathering Daemon używanego do zainicjalizowania generatora ciągów pseudolosowych biblioteki OpenSSL. Opcja jest dostępna z biblioteką OpenSSL 0.9.5a lub nowszą.
Użycie tej opcji powoduje, że stunnel nie przechodzi w tło logująć swoje komunikaty na konsolę zamiast przez syslog (o ile nie użyto opcji output).
Klucz prywatny jest potrzebny do uwierzytelnienia właściciela certyfikatu. Ponieważ powinien on być zachowany w tajemnicy, prawa do jego odczytu powinien mieć wyłącznie właściciel pliku. W systemie Unix można to osiągnąć komendą:
chmod 600 keyfile
domyślnie: wartość opcji cert
Paremetrem jest nazwa opcji zgodnie z opisem w SSL_CTX_set_options(3ssl), ale bez przedrostka SSL_OP_. Aby wyspecyfikować kilka opcji należy użyć options wielokrotnie.
Na przykład dla zachowania kompatybilności z błędami implementacji SSL w programie Eudora można użyć opcji:
options = DONT_INSERT_EMPTY_FRAGMENTS
Użycie tej opcji zmienia domyślne zachowanie programu polegające na logowaniu swoich komunikatów poprzez syslog.
Jeżeli argument jest pusty plik nie zostanie stworzony.
W wersjach biblioteki OpenSSL starszych niż 0.9.5a opcja ta określa również liczbę bajtów wystarczających do zainicjowania PRNG. Nowsze wersje biblioteki mają wbudowaną funkcję określającą, czy dostarczona ilość losowości jest wystarczająca do zainicjowania generatora.
Biblioteka OpenSSL użyje danych z tego pliku do zainicjowania generatora pseudolosowego.
domyślnie: yes (nadpisz)
Unix: nazwa serwisu dla biblioteki TCP Wrapper w trybie inetd.
NT/2000/XP: nazwa serwisu NT w Panelu Sterowania.
domyślnie: stunnel
Dla opcji linger wartości mają postać l_onof:l_linger. Dla opcji time wartości mają postać tv_sec:tv_usec.
Przykłady:
socket = l:SO_LINGER=1:60
ustaw jednominutowe przeterminowanie
przy zamykaniu lokalnego gniazda
socket = r:TCP_NODELAY=1
wyłącz algortym Nagle'a na zdalnych
gniazdach
socket = r:SO_OOBINLINE=1
umieść dane pozapasmowe (out-of-band)
bezpośrednio w strumieniu danych
wejściowych dla zdalnych gniazd
socket = a:SO_REUSEADDR=0
zablokuj ponowne używanie portu
(domyślnie włączone)
socket = a:SO_BINDTODEVICE=lo
przyjmuj połączenia wyłącznie na
interfejsie zwrotnym (ang. loopback)
poziom 1 - weryfikuj, jeżeli został
przedstawiony
poziom 2 - weryfikuj z zainstalowanym
certyfikatem Urzędu d/s Certyfikatów
poziom 3 - weryfikuj z lokalnie
zainstalowanym certyfikatem drugiej strony
domyślnie - nie weryfikuj
Każda sekcja konfiguracji usługi zaczyna się jej nazwą ujętą w nawias kwadratowy. Nazwa usługi używana jest do kontroli dostępu przez bibliotekę libwrap (TCP wrappers) oraz pozwala rozróżnić poszczególne usługi w logach.
Jeżeli stunnel ma zostać użyty w trybie inetd, gdzie za odebranie połączenia odpowiada osobny program (zwykle inetd, xinetd lub tcpserver), należy przeczytać sekcję TRYB INETD poniżej.
Jeżeli nie został podany adres, stunnel domyślnie nasłuchuje na wszystkich adresach IP lokalnych interfejsów.
Jeżeli nie został podany adres, stunnel domyślnie łączy się z lokalnym serwerem.
Cytowanie nie jest wspierane w obecnej wersji programu. Argumenty są rozdzielone dowolną liczbą białych znaków.
Domyślnie używane jest IP najbardziej zewnętrznego interfejsu w stronę serwera, do którego nawiązywane jest połączenie.
aktualnie wspierane protokoły: smtp, pop3, nntp
Przepisz adres, aby nawiązywane połączenie wydawało się pochodzić z bezpośrednio od klienta, a nie od programu stunnel. Opcja działa tylko w trybie lokalnym (opcja exec) przez załadowanie przy pomocy LD_PRELOAD biblioteki env.so, albo w trybie zdalnym (opcja connect) na systemie Linux 2.2 z włączoną opcją transparent proxy.
stunnel zwraca zero w przypadku sukcesu, lub wartość niezerową w przypadku błędu.
Szyfrowanie połączeń do lokalnego serwera imapd można użyć:
[imapd]
accept = 993
exec = /usr/sbin/imapd
execargs = imapd
albo w trybie zdalnym:
[imapd]
accept = 993
connect = 143
W połączeniu z programem pppd stunnel pozwala zestawić prosty VPN. Po stronie sewera nasłuchującego na porcie 2020 jego konfiguracja może wyglądać następująco:
[vpn]
accept = 2020
exec = /usr/sbin/pppd
execargs = pppd local
pty = yes
Poniższy plik konfiguracyjny możeby być wykorzystany do uruchomienia programu stunnel w trybie inetd. Warto zauważyć, że w pliku konfiguracyjnym nie ma sekcji [nazwa_usługi].
exec = /usr/sbin/imapd
execargs = imapd
Opcja execargs nie obsługuje cytowania.
stunnel nie może być używany do szyfrowania protokołu FTP, ponieważ do przesyłania poszczególnych plików używa on dodatkowych połączeń na otwieranych na dynamicznie przydzielanych portach. Istnieją jednak specjalne wersje klientów i serwerów FTP pozwalające na szyfrowanie przesyłanych danych przy pomocy protokołu SSL.
W większości zastosowań stunnel samodzielnie nasłuchuje na porcie podanym w pliku konfiguracyjnym i tworzy połączenie z innym portem podanym w opcji connect lub nowym programem podanym w opcji exec. Niektórzy wolą jednak wykorzystywać oddzielny program, który odbiera połączenia, po czym uruchamia program stunnel. Przykładami takich programów są inetd, xinetd i tcpserver.
Przykładowa linia pliku /etc/inetd.conf może wyglądać tak:
imaps stream tcp nowait root /usr/sbin/stunnel stunnel /etc/stunnel/imaps.conf
Ponieważ w takich przypadkach połączenie na zdefiniowanym porcie (tutaj imaps) nawiązuje osobny program (tutaj inetd), stunnel nie może mieć używać opcji accept. W pliku konfiguracyjnym nie może być również zdefiniowana żadna usługa ([nazwa_usługi]), ponieważ konfiguracja taka pozwala na nawiązanie tylko jednego połączenia. Wszystkie OPCJE USŁUG powinny być umieszczone razem z opcjami globalnymi. Przykład takiej konfiguracji znajduje się w sekcji PRZYKŁADY.
Protokół SSL wymaga, aby każdy serwer przedstawiał się nawiązującemu połączenie klientowi prawidłowym certyfikatem X.509. Do potwierdzenia tożsamości właściciela certyfikatu serwer musi mieć odpowiadający mu klucz prywatny. Najprostszą metodą uzyskania certyfikatu jest wygenerowanie go przy pomocy wolnego pakietu OpenSSL. Więcej informacji na temat generowania certyfikatów można znaleźć na umieszczonych poniżej stronach.
Przy generowaniu par certyfikat-klucz dla programu stunnel istotne są dwie kwestie. Po pierwsze klucz prywatny nie może być zaszyfrowany, ponieważ startujący serwer nie ma w ogólnym przypadku możliwości uzyskania hasła od użytkownika. Do wytworzenia niezaszyfrowanego klucza należy przy uruchamianiu komendy openssl req podać jej parametr -nodes.
Drugą istotną kwestią jest kolejność zawartości pliku .pem. W pierwszej kolejności powinien on zawierać klucz prywatny, a dopiero za nim podpisany certyfikat (nie żądanie certyfikatu). Po certyfikacie i kluczu prywatnym powinny znajdować się puste linie. Jeżeli przed certyfikatem znajdują się dodatkowe informacje tekstowe, to powinny one zostać usunięte. Otrzymany plik powinien mieć następującą postać:
-----BEGIN RSA PRIVATE KEY-----
[zakodowany klucz]
-----END RSA PRIVATE KEY-----
[pusta linia]
-----BEGIN CERTIFICATE-----
[zakodowany certyfikat]
-----END CERTIFICATE-----
[pusta linia]
stunnel potrzebuje zainicjować PRNG (generator liczb pseudolosowych), gdyż protokół SSL wymaga do bezpieczeństwa kryptograficznego źródła dobrej dosowości. Następujące źródła są kolejno odczytywane aż do uzyskania wystarczającej ilości entropii:
Współczesne (>=0.9.5a) wersje biblioteki OpenSSL automatycznie zaprzestają ładowania kolejnych danych w momencie uzyskania wystarczającej ilości entropii. Wcześniejsze wersje biblioteki wykorzystają wszystkie powyższe źródła, gdyż nie istnieje tam funkcja pozwalająca określić, czy uzyskano już wystarczająco dużo danych.
Warto zwrócić uwagę, że na maszynach z systemem Windows, na których konsoli nie pracuje użytkownik, zawartość ekranu nie jest wystarczająco zmienna, aby zainicjować PRNG. W takim przypadku do zainicjowania generatora należy użyć opcji RNDfile.
Plik RNDfile powinien zawierać dane losowe -- również w tym sensie, że powinny być one inne przy każdym uruchomieniu programu stunnel. O ile nie użyta została opcja RNDoverwrite jest to robione automatycznie. Do ręcznego uzyskania takiego pliku użyteczna może być komenda openssl rand dostarczana ze współczesnymi wersjami pakietu OpenSSL.
Jeszcze jedna istotna informacja -- jeżeli dostępne jest urządzenie /dev/urandom biblioteka OpenSSL ma zwyczaj zasilania nim PRNG w trakcie sprawdzania stanu generatora. W systemach z /dev/urandom urządzenie to będzie najprawdopodobniej użyte, pomimo że znajduje się na samym końcu powyższej listy. Jest to właściwość biblioteki OpenSSL, a nie programu stunnel.